De accu van de camper was gesneuveld. De koelkast doet het (bijna) alleen als de motor loopt of wanneer we aan de stekker liggen. Na wat telefoontjes konden we ons bij Ross melden in Kembla. Na zo’n kilometer of 25 bij Ross door het halve hek met een breedte van 2,60 meter gemanoeuvreerd. Ross wierp een blik op de accu en wist dat deze vervangen moest worden. Nou mooi dachten wij in koor, zet hem erin dan kunnen we weer door. Maar ja No worries, Ross had geen accu. Weer naar de helpdesk van de camper gebeld, moesten nu naar een accuservice nabij Wollongong. Kwamen daar bij een man die zwarte ogen had als de zware jongens in de Donald Duck.

Wij hoopvol dat hij wist waarvoor we kwamen, wist nergens van was niet gebeld. No worries, wij weer naar de helpdesk van de camperverhuur gebeld, zochten e.e.a. weer uit en belde even later weer terug, de telefoon aan de zware jongen overhandigd, die een creditcardnummer doorkreeg en vervolgens een nieuwe accu van $ 310,= uit het schap trok. Door een personeelslid die wist wat sleutel 10 was is deze erin gezet. Verder moest je niet teveel vragen, gaf gewoon geen antwoord.

Maar No worries, accu zat erin en we konden weer verder. Gelukkig lagen zowel Ross als de accuboer op onze route.

Verder op weg naar Budderoo National Park, waar we een kleine camping hadden uitgezocht in de campinggids. Op de weg naar Budderoo NP verschillende waarschuwingsborden tegengekomen dat je op deze weg niet langer dan 10 meter mocht zijn en geen aanhangwagen of caravan mocht trekken. Zo gaandeweg werd wel duidelijk waarom niet. Was een flinke pukkel om een wielerterm te gebruiken. Het verraste ons gewoon dat de camper er tegenop kwam, giga steil soms minimaal een procent of 20. Maar onder het herschikken van de inhoud van de camper gingen we naar boven. De weg was wel wat smal ging over een half verrotte brug en toen kwamen we bij Carrington Falls aan. Een waterval van 50 meter hoogte. Was een mooi exemplaar die deel uitmaakt van de Kangeroo River. Its outstanding Minnamurra Rainforrest’ volgens het boek. Aldaar een rondje gewandeld. En weer terug om de camping op te zoeken. Weer over die houten brug, even uitgestapt om een foto te maken van het overrijden van deze brug. Ik zakte op sommige plaatsen door de vermolmde planken, beetje onderhoud wordt wel tijd. Toen linksaf door een fikse plas over een zandweg naar de camping, was nog plaats, we waren de eerste. Maar je moest daar wel eerst bellen naar een nummer dat daar stond. Vertelde ze ons doodleuk dat er geen campers mochten staan. Dat gidsje is dus ook al niet te vertrouwen. Nu hadden we natuurlijk kunnen zeggen dat we met een tent waren want dat zijn we natuurlijk ook deels. En er dan een draai aangeven dat ik van armoede bij gebrek aan een tent maar in de auto moest blijven slapen. En dat er dan een hutje op gebouwd was…. Maar ik weet niet hoeveel gevoel voor humor ze hier hebben. We werden doorverwezen naar Moss Vale. Daar staan we nu op zo’n verschrikkelijk RV park met stroom en water maar geen natuur, nou ja papegaaien in drie kleuren die in de bomen zitten te schreeuwen. De eigenaar van het RV park is dol op bordjes, hij laat geen paal onbenut om een boodschap van enig nut (in zijn beleving) door te geven. Morgen gaan we weer een stukje noordwaarts richting de Bleu Mountains, The bents Basin camping area staat op het programma.

Toch fijn te lezen dat mijn oude chef mijn kleine missertjes weer in één zin samen weet te vatten, Gerrit bedankt.

[