Wij werden vanmorgen om half zeven weer gewekt door het sonarachtige geluid van de Bell Miner. Een getraumatiseerde oorlogsveteraan die gediend heeft op een onderzeeër zit hier helemaal verkeerd. Het was weer prachtig weer en hebben voor de vierde keer weer lekker buiten ontbeten. Bij de receptie van de camping geïnformeerd of er nog plek was op de camping die wij hadden uitgezocht. Werd ons gelijk verteld dat de kaart helemaal niet klopte en dat de camping die wij op het oog hadden op een heel andere plek lag. In de tussentijd kwamen er verschillende mensen binnen die kwamen assisteren bij het Wombat program. De grote leidster met de Wombat gelijkenis kwam er gelijk achteraan. Vandaag verder de Bleu Mountains in. De eerste stop was er één buiten de planning om, bij Rock look out. Een mooi uitzichtpunt over de Nepean River. Je ziet alleen maar wildernis. Hierna eerst een bakkie bij de Mc. Na deze stop door naar Wentworth Falls, een hoge waterval waar je omheen overheen en onderdoor kan lopen. De eerste twee opties benut, eerst de Jamison lookout, hier een heel panorama aan wildernis, deze wildernis lag ook vlak naast ons in de vorm van een hagedisachtig beest van ca. 25 cm. De optie naar beneden was een hele tippel maar wel heel mooi daar. Op sommige stukken hingen de rotswanden helemaal over. Moesten wel een beetje bukken. De rotsen waren geheel bedekt met varens en andere planten. Een mooi muurtuintje. Daarna doorgereden naar het hoogtepunt van vandaag, de Three Sisters, drie rotsen in de hoek van een enorm panorama. In het visitorcentrum gelijk The Slater Field Guide to Australian Birds aangeschaft. Vandaar dat ik de naam van die piepvogel nu ook wist. Toen op zoek naar de camping, de ranger had ons verteld dat we vlak voor Blackheart rechtsaf moesten richting Evans lookout. Dat konden we vinden, bij Evans lookout wederom een mooi panorama van de grand canyon, met veel bomen dit keer, maar geen camping. Toen op de Tomtom een camping opgezocht. Deze gaf aan de Perry’s lookdown campground, dat klinkt goed, moet haast wel aan de rand van het ravijn zijn. Was slechts zeven kilometer, waarvan een stukje, een kilometer of vijf onverhard. Deze weg uitgehobbeld, was niet echt best, we rammelde erover, flinke stukken wasboord, afgewisseld met gaten en kuilen en af en toe een tegenligger. De dames werden onderweg al wat stiller, kennelijk vermoedden zij dat het comfort op de camping met elke ribbel en kuil afnam. Op de camping aangekomen, bleek deze voor tenten te zijn ingericht. Voor de camper was wel plaats maar bij gebrek aan levelers en een schop om hem een beetje recht te krijgen, hier toch maar vanaf gezien. Wel weer een mooi uitzicht over de canyon met bomen. De hele weg, nou ja, die vijf km weer teruggehobbeld en de Tomtom een caravanpark laten wijzen, die was duidelijk nog niet ingesteld op de lengte breedte en gewicht van de camper. En stuurde tom ons langs een zeer smalle maar ook erg steile maar wel de kortste weg naar de camping. Er was nog slechts één plaats. De bruidssuite zogezegd. Een plek bestaande uit een strakke betonplaat met eigen grasveld, water, stroom, eigen stortdouche wasbak en toilet. De dames helemaal blij. Mijn creditcard vatte bijna vlam, maar die blijdschap in de ogen van de meisjes is ook wat waard. Een mooi park verder het stikt hier weer van de kaketoes, papegaaien en voor mij ook nog twee soorten eenden.