Na de koffie en nadat we nog een keer naar boven hadden gekeken en de Koala, die toch al zeker één tak verplaatst was gedag gezegd te hebben van het paradijselijke campinkje vertrokken. Het eerste stuk van de weg vanaf de camping werd net door wegwerkers onderhanden genomen, de weg werd afgeschaafd en weer aangerold. De eerste kilometers geen asfalt maar een soms smalle gravelweg met hier en daar een brug die niet breder was dan noodzakelijk. Eerst richting Woodenbong. We waren nog niet lang op het asfalt, toen we een koala op de weg zagen liggen die de overkant niet had gehaald. Het zijn allemaal beestjes, maar je staat er toch meer bij stil dan bij iedere kangoeroe. In de wereldplaats Woodenbong dachten de dames te gaan shoppen, toen we bij het plaatsnaambord zagen dat het stadje 500 inwoners telde, werd dit voornemen rap bijgesteld. Wel even de tank weer afgeroomd met diesel. De hoofdweg weer op die op sommige plaatsen smal en vol gaten en kuilen zat en op andere stukken breed en goed berijdbaar. Ze waren ook op verschillende plaatsen bezig aan de weg. Materiaal om stukken op te vullen komt nooit van ver hier. Meestal gewoon van naast de weg. We verlieten New South Wales en reden Queensland binnen. De weg werd gelijk beter en de natuur droger. Ook het aantal kangoeroes dat tot op heden vrij beperkt was, nam toe, althans de doodgereden exemplaren, levende zag je niet zoveel. We reden door Killarny, de plaats waar Mc Clouds Daughters u zich schijnt af te spelen volgens Wilma. Overigens was het aanbod van Miss verkiezing waardige vrouwen beperkt. In Warwick, een wat grotere plaats met zo’n 20.000 inwoners kopje koffie gedaan en vervolgens de dames losgelaten in een winkelcentrum. Daar konden ze naar hartenlust spulletjes kopen om mee te nemen naar Anika. Wat allemaal blijft nog even een verrassing. Daarna nog een klein rondje door dit plaatsje omdat we even niet rechtsaf mochten, maar toch tegen half vier, de klok is hier weer een uurtje terug, op de Washpool Camping reserve aangekomen. Ons bij de receptie gemeld, daar werden we ontvangen door een mevrouw van gene zijde van de 40. De tandarts had lelijk huisgehouden, ze waren allemaal gerooid. Met haar volle glimlach werd ons een ruimte van een paar hectare naast een meer aangewezen, we mochten zelf kijken waar we gingen staan. Hout om te stoken lag op een berg naast dit veld en werd door een lokale houtzagerij nog aangevuld. Hier was duidelijk sprake van een win win situatie, hij van zijn hout af en de campinggasten zorgden voor de verwerking. Stukje langs het meer gelopen, zaten wat pelikanen, eenden, twee plevieren en er lag nog een dode schildpad. De kangoeroes begonnen nu ook wat te voorschijn te komen, de eerste vijf melden zich al aan de waterkant. Weer terug naar ons plekje waar een compleet noisy minor gezin ons gezelschap kwam houden bij de koffie. Hun belangstelling ging met name naar de koek uit. Voor de avond wat hout van de stapel gehaald, het aantal kangoeroes, was inmiddels al gegroeid tot tientallen die langs kwamen huppen en richting het water gingen. Na het eten, spaghetti, een vuurtje gebouwd, geen mug te bekennen hier, ook wel eens lekker, we zijn de laatste dagen behoorlijk aangevreten. Om een uur of negen met een lampje op m’n kop tussen de grazende kangoeroes door richting douchegebouw. Nu nog even wat tikken, het is nog lekker warm buiten.

Gerrit HOL, bedankt voor het samenvatten van onze belevenissen. Kort bondig en toch correct. Wel een beetje rustigaan of ik verander de naam in WilmaGerritdownunder.en gerrit. reistmee.nl