Mitchell

We komen in de buurt van Anika en Garry. Na het ontbijt eerst even naar de Mc Donald om onze volgers op de hoogte te houden. Daarna naar de Woolmarkt om inkopen te doen. Op het parkeerterrein een twee krappe plekjes kunnen vinden waar we net op konden. Gelukkig zat onze spiegel iets hoger dan die van de auto ernaast. Het paste allemaal net. Een kar vol met voer en drank ingeladen. Het maximum laadvermogen van ons vervoermiddel is nu wel zo’n beetje bereikt. Jacques moest nog een echte Australische hoed aanschaffen, dus de camper naast een Bottle tree geparkeerd. Roma staat vol met deze bomen, bij iedere boom staat een betonnen paal met een koperen plaat met daarop de naam van een soldaat die in de eerste wereldoorlog is gesneuveld.

Hoed aangeschaft, daarna nog even aan de koffie/thee met een pie in een bakerij, waarna nog even contact is gelegd met Anika. De wens van Eline om gelijk maar door te rijden werd steeds groter. De plannen werden bijgesteld . Afgesproken werd dat we zouden bellen wanneer we Mitchell zouden naderen, dan zouden Anika en Garry met de kinderen naar Della komen, die het dichtst bij Mitchell woont. Nadat we nog een stopcontact van 15 amp hadden aangeschaft om de camper bij Garry aan te kunnen sluiten, de tank nog even afgevuld en naar Mitchell gereden. Bij Mitchell getracht te bellen maar 0,0 bereik, dus dat lukte niet. We zijn er, nou ja bijna, eerst maar doorgereden naar Della, de moeder van Garry. Een kilometer of 30 over een smalle asfaltweg die overgaat in een gravelweg. Nog een paar kilometer door en dan een hek door nog een stukje weg die gedeeltelijk is weggespoeld en we zijn er al. Even zoeken maar Della is in huis, een heel hartelijke vrouw die ons gelijk van drinken voorziet. Met de telefoon van Della naar Anika gebeld. Zouden er zo aankomen, is maar een rit van zo’n 38 km. Na een goed half uur stond het gehele gezin voor de deur opa en oma konden hun dochter en kleindochters in de armen sluiten. De meegebrachte beschuit en muisjes kwamen op tafel, samen met de cake, brownies, chocolade koekjes, chips . Della heeft voor gastvrijheid een tien. Om een uur of vijf zijn we weer in de auto gestapt om de laatste 38 kilometer naar Mountain View af te leggen. Bij Della een tweede pad af, deze had ook wat geleden onder de regen. Daarna al snel nog een paar kilometer asfalt, maar daarna werd het van kwaad tot erger. De weg was op sommige plaatsen ronduit slecht veel hobbels (wasboard) en weggestroomde stukken weg. Een aantal floodways genomen, waarbij je over de bodem van een creek naar de overkant komt. De weg was op sommige plaatsen zo slecht dat de kastjes in de camper spontaan open sprongen. Wilma en Eline stonden op een gegeven moment achterin met handen en voeten de kastdeuren vast te houden. Bij het lastigste punt van de reis waren twee pijlers onder een brug weggeslagen. Voor nood had men nu naast de brug een pad gemaakt waardoor je over de bodem van de Creek heen ging. Dit was redelijk steil naar beneden en daarna ook weer redelijk steil omhoog, en daarbij ook niet vlak. Er moest wat gang gemaakt, het ging even flink te keer, ondanks de inspanningen van Wilma en Eline vloog er toch een fles wijn en een pot jam door de camper. Het glaswerk gelukkig van goede kwaliteit dus deze overleefden het. Toen we boven stonden zag ik dat een zijluik van de camper was opengesprongen. Deze zat toch echt met drie sloten dicht. Uit de bagageruimte hierachter mistte we de tent, wat pakken sap en mogelijk nog meer. Natuurlijk verwachtte we dat dit vlak achter ons was gebeurd naast die kapotte brug. Teruggelopen, daar lag niets. Garry en Anika zijn vervolgens met de 4WD teruggereden. Wij zijn verdergegaan. Bij de afslag Moutain View de post uit de brievenbus gehaald en toen was het nog maar zeven kilometer. Nog een diepe (droge) creek door en we stonden voor het hek van Mountain View. Nog twee kilometer en we zijn er wist Jacques. Een ding is zeker van je buren heb je hier geen last. Het enige geluid wat je hoort is van de vogels en andere dieren en dat wat je zelf maakt.

Na een minuut of twintig kwamen Garry en Anika ook aan op Mountain Vieuw ze hadden over een traject van een kilometer of tien drie pakken sap, twee paar schoenen en tot slot de tent teruggevonden.

Ze wonen hier midden in de natuur op een groot ruim erf waar de de machines en andere van goederen van Garry staan. Anika liet ons het kippenhok ook zien zaten er een stuk of vijf in, hebben last van beestjes, moesten ze nog helpen vangen van de week, dan kan ze ze daarvoor behandelen. Zo kennen wij ons nichtje zorgzaam voor alle dieren. Tussen het huis en het kippenhok zat een pad van minimaal 10 cm grootte op het pad. Anika wist dat deze giftig was en wanneer je te dicht bij kwam zelfs gif in je ogen kon spuiten. Ook slangen vergissen zich wel eens in deze beesten waarna er een slang en pad dood teruggevonden worden. Deze padden zijn in Australië geïntroduceerd om ongedierte uit het suikerriet op te eten. Nu waren de beestjes in het suikerriet niet gek, die gingen gewoon een beetje hoger zitten zodat die padden er niet bij konden. Inmiddels zijn de padden een plaag geworden in Australië. Deze Cane Toad, zoals deze heet werd dan ook door Anika liefdevol, dat wel, met de schoffel met één goed gemikte tik naar de paddenhemel geholpen. Dat laatste heeft ze waarschijnlijk hier geleerd, op de land en tuinbouwschool in Maasland zit dit niet in het pakket. ’s Avonds lekker pizza’s gegeten, zelfgemaakt. Een pizza bezorger op een brommertje is hier net een brug te ver. Gezellig op de veranda, met een lamp waarboven een groene kikker woont, die de aanvliegende vliegen opeet. En een meter of tien de tuin in hangt nog zo’n mooie blauwe vliegenlamp te knetteren, hieronder zitten ook groene kikkers, die de vliegen liever licht geroosterd eten. Met een paar Australische biertjes achter de kiezen nog even naar de sterren en de vleermuizen gekeken, waarna we rond een uur of tien weer de camper opzochten.